Hoe girl on the go is ontstaan

Al zo lang ik me kan herinneren help ik anderen hun eigen superpower te ontdekken. Van de vrienden en vriendinnen van wie ik altijd de grootste cheerleader ben, de stagiaires en uitzendkrachten die ik hielp het juiste pad voor hen te vinden tot uiteindelijk de coachees die ik nu begeleid. Maar dit ging niet zomaar vanzelf.

Eind 2018 ben ik gestart met de opleiding tot coach. Deze reis naar het coach zijn ben ik gestart omdat ik merkte dat ik van nature vaak een coachende rol op me nam omdat ik erg gevoelig ben voor andermans gevoel en energie. Ik wilde mensen niet meer zomaar van advies voorzien en wilde beter worden in het professioneel coachen.

Tijdens de opleiding heb ik met girl on the go ook mijn eigen superpower gevonden. Ik dacht dat ik mezelf al behoorlijk goed kende en dat ik, naast de coaching technieken, niet veel meer over mezelf te leren zou hebben. I couldn’t have been more wrong….

Coaching begint bij contact, contact met de ander maar, zoals ik heb ervaren, in eerste instantie nog meer met jezelf. Voor mij is contact het beste, het puurste als ik goed kan begrijpen waar het vandaan komt.

Al vanaf dat ik een kind was voerde ik hele gesprekken ik in mijn hoofd. Niet omdat ik gek was 😉 maar alles wat ik voelde, wat mijn diepste verlangens, mijn mening of als ik het ergens niet mee eens was, dat hield ik allemaal voor mezelf. Delen was voor mij geen optie. Het delen voelde niet goed, als iets wat niet zou mogen. Door alles in mezelf te houden creëerde ik een masker, of eigenlijk een hele serie aan maskers want ik paste me graag aan, aan de gene die ik tegenover me had. Mijn drang om aan iedere verwachting te voldoen zorgde ervoor dat ik mij als een acteur steeds aanpaste aan de situatie en aan mijn publiek. Dat maakte dat veel mensen goed met mij konden opschieten en iedereen me aardig vond. Maar ik voelde me juist vaak alleen. Dat maakte het leven voor mij heel zwaar. Het was elke dag weer een opgave. Dat kwam omdat al die aanpassingen en maskers enorm veel energie kostte. Ook voelde ik me erg alleen omdat ik steeds dacht; niemand ziet mij écht, niemand ként mij echt, alleen ík ken mezelf. Niet echt zijn werd beloond, want iedereen vond haar (wie ze ook was) aardig. Hierdoor was echt contact maken heel lastig, ik paste me steeds aan en was dus nooit mezelf.

Het werd steeds moeilijker om mijn maskers te dragen. Tijdens de opleiding tot coach heb ik geleerd om ze af te doen en zo mezelf echt te laten zien. Wat er los kwam was een enorme donkere orkaan. Hij voelde zo groot dat ik dacht dat ik het letterlijk niet zou overleven als ik hem zou loslaten. Alsof ik kapot zou gaan. Het voelde als een verschrikkelijk lelijk iets dat ik eigenlijk niet wilde laten zien. Uiteindelijk, omdat het echt niet meer kon, heb ik het losgelaten. Het voelde alsof ik ontwaakte te midden van een oorlogsgebied. Overal lagen de brokstukken van mijn vele maskers.

Ik wist dat ik tegen anderen had gelogen door niet mezelf te zijn maar dat ik daarmee ook mezelf zo voor de gek had gehouden kwam als een verrassing. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden. Ik heb veel lessen geleerd over eerlijk zijn, eerlijk zijn naar mijn gevoel. Volledig laten zien wie ik ben, met alles wat ik ben, ook de minder mooie kanten. Juist die minder mooie kanten hebben me zoveel moois opgeleverd. Ik heb nu meer discussie, ook vaker verdriet, maar juist dat maakt dat ik me meer puur en echt voel. Dat gevoel is niet te omschrijven zo mooi. Ik voel me heel, en compleet.

Ik heb ook mezelf lange tijd alleen gezien door een masker. Nu alle brokstukken zijn opgeveegd en opgeruimd zie ik ineens helder. Niet alleen mezelf maar ook de wereld en anderen om mij heen. Het is voor mij nooit heel moeilijk geweest anderen of situaties goed aan te voelen. Maar nu alles helder is maakt het dat ik nog beter in kan aanvoelen waar blokkades zijn, waar een ander soms een masker op heeft.

Een rode draad in mijn leven is verbinden, eerst wilde ik vooral anderen verbinden en kon ik enkel genieten van een afstand. Nu ik zonder masker en met alles wat ik heb meer in het leven sta weet ik dat ik zelf ook onderdeel kan zijn van die verbinding. Ik heb gemerkt dat dat alles zoveel krachtiger maakt. De connecties die ik nu leg, het contact met anderen en de verbinding daarin is nu alles omvattend en, wat voor mij nog belangrijker is, het is veel echter.

Mijn reis is nog lang niet af, ondanks de grote les die ik heb geleerd is elke stap die ik met mijn vernieuwde blik zet nog onwennig. Soms neem ik een hele grote stap en kan ik alles aan, maar soms word ik nog even terug geslingerd en zet ik van schrik weer een masker op. Het verschil is dat ik het nu weet en ik heel bewust mijn maskers weer af kan doen.

Ik heb lang niet echt op mijn gevoel durven vertrouwen, en sinds ik dat wel doe heb ik veel echter contact met mezelf en met mensen om me heen. Dit maakt mijn wereld zoveel beter en mooier. Dat is iets wat ik het allerliefste wil doorgeven aan anderen. Met mijn eigen ervaring en kennis op zak, kan ik mijn reis als coach voortzetten. De skills die ik heb geleerd geven mij naast mijn gevoel de juiste handvatten en het vertrouwen dat ik op die manier een goede coach kan zijn voor anderen.

Zo is girl on the go geboren, ik blijf onderweg en help tijdens die reis ook graag anderen het pad dat bij hen past weer te vinden.