De eerste maandag van 2021, er gaat geen wekker, ik hoef nergens op tijd te zijn, niet eens gewoon in mijn eigen huis achter mijn laptop. Ik heb alle tijd om alles te doen wat ik zou willen. Voor het eerst in bijna 10 jaar heb ik even geen meeting waar ik naartoe moet, geen mail die op mij wacht en geen deadline die ik moet halen.

De afgelopen weken heb ik vaak nagedacht over wat ik dan zou moeten doen. Wat wil ik doen met dit nieuwe jaar en deze vrije tijd. Al snel kwamen er allerlei plannen naar voren; ik ga elke dag wandelen, yoga doen, veel bakken en koken, schrijven, mijn tweede workshop afmaken, een podcast opnemen, en en en en en,….

Mijn motor bleef draaien zoals die al jaren deed. Mijn hoofd stond aan en ging niet zomaar uit, zelfs een versnelling lager was moeilijk. Het gevoel van moeten en het gevoel van nuttig zijn zonder een baan is lastig. Het voelde alsof ik zonder project, zonder werk en zonder andere collega´s die op me wachten geen doel meer had. Dat klinkt wel erg dramatisch.

Wat ik bedoel is dat het deel van mij waar mijn ambitie zit, mijn ambitie-brein, dat stemmetje dat mij al bijna 10 jaar aanspoort en pusht om het beste uit mezelf te halen, dat deel van mij had ineens geen helder doel meer. Elke ochtend maakt dat deel mij wakker, soms schreeuwt het zelfs: GO GO GO! Dat brein ging maar niet uit. Zelfs in mijn vrije tijd bleef dat brein maar opzoek gaan naar meer dingen die ik zou kunnen doen.

Ik kan nog meer opruimen, ik kan mijn kast opnieuw indelen, ik kan een nieuw businessplan bedenken, ik kan de badkamer eens grondig schoonmaken… Volgens mijn hoofd is er altijd wel iets te doen. Maar het liefste wat ik nu eerst wilde doen was; ontspannen. Na jaren aanstaan wilde ik even niks, genieten van de rust en vrije tijd. Genieten van tijd met mezelf, weer even echt mezelf voelen in plaats van in dienst zijn van de waan van de dag, van iets of iemand anders.

Gisteren was het dan zo ver. De eerste maandag van 2021, op deze eerste vrije maandag heb ik dat stemmetje op mute gezet. Dat was niet makkelijk, elke keer als ik me ontspande riep hij weer hard: doe iets! Maar ik heb mijn best gedaan het te negeren. Tot 10 uur heb ik geslapen, terwijl ik hiervoor moeiteloos om 6 uur naast mijn bed stond. Tot 12 uur ben ik blijven liggen! Toen werd ik toch onrustig,… en hongerig.

Na mijn ontbijt/lunch riep het stemmetje toch iets te hard en ben ik gaan opruimen. Het is gek hoe moeilijk dat is, ontspannen en niks doen. Terwijl ik weet dat het zo belangrijk is. Ik was nu eenmaal zo geprogrammeerd om jarenlang aan te staan en mezelf nuttig te maken dat het fout voelde om daar tegenin te gaan. Na een kleine 2 uur opruimen kon ik mezelf gelukkig weer herpakken en ben ik op de bank geploft. Daar ben ik verder gaan niksen tot het tijd was om te koken. Onwennig en heerlijk tegelijkertijd.

Ik weet dat binnenkort het niksen voorbij is. Mijn hoofd bruist van de ideeën en ik wil daar ook erg graag naar luisteren. Het is wie ik ben. Maar ik hoop dat het me zal lukken om deze tijd ook te gebruiken om echt te ontspannen en dat stemmetje wat vaker op mute te zetten.

~ Silence isn’t empty, it is full of answers ~